Cevaplar her zaman sorularin icindedir. Siz de kendi sorunuzu aslında yanıtlamıs durumdasınız oyle degil mi? Evet, her sey yoluna girecek. Akne kendini kabullenmeme ve kendinden hoşlanmamak demektir. Ergenlik donemi her ergen icin zaten böyle bir dönemdir. Size bir soru: Bu sürecin en kolay en rahat şekilde geçip kendinizi ve kimliğinizi bularak, özgüveninizi oluşturarak kendinizi kabullenmeniz icin sonsuz olasılıklar nelerdir? Sadece durun, cevaplar kendiliginden gelecektir. Sevgiyle.

Yuz nese nefesi olarak da geciyor. Diyafram kullanarak yani karninizi sisirerek alacaksiniz. Ekteki linki inceleyebilirsiniz. http://youtu.be/FLB7ooyVAEg Sevgiyle.

İster nefes alis ve veris kapasitenizi gelistirmek acisindan olsun ister moral ve duygusal anlamda destek acisindan olsun terapi cok ise yarayacaktir. Size tavsiyem tedaviniz surerken her gun 100 adet bilincli diyafram nefesi egzersizi ile ise baslayip sonra da tedaviniz bitince terapi almaniz olacaktir. Sevgiyle.

Nefes hayat demektir. Yani nefesiniz rahat değilse hayatınız da öyledir. Hayatinizda sizi rahatsız eden, sıkan ne var? bunu sorun kendinize... Diyaframı kullanarak rahat nefes almak icin nefes terapisi alabilirsiniz ya da psikolojik olarak rahatlamak icin bir uzmandan destek alabilirsiniz. Hangisini seçeceğiniz hiç fark etmez ikisi de nefesinize ve hayatiniza açılım getirecektir. Sevgiyle.

harikasınız:) ben de bugun sizi dusunup, neden "aile dizimi terapisi" onermedim diye dusunuyordum. cunku tum bu anlattıklarımı, ben bu calısmaya borçluyum. Bu farkındalıgı birebir yasamak size de cok sey katacaktır inanın:) yasam oyle bir sey ki, onu anlayamayız, sadece oldugu gibi kabul edebiliriz… sevgiyle kalın, ulker.

Öncelikle duygularınızı ve aslında ne demek istediğinizi derinden paylaşıyorum. Bunu belirtmek istiyorum. Anne babanıza olan bu kızgınlığınızı da anlıyorum. Sonuçta elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibisiniz. Her şey bambaşka olabilirdi, ama öyle olmadı! Ancak artık iki çocuk sahibi olmuş bir anne olarak, şu kadarını biliyorsunuz ki, hayat bazen insanı hiç düşünemediği bir yöne doğru sürükler, ama seçimler, ama kader… ya da her ikisi… ve gene yetişkin bilincinde olan bir anne olarak şunu idrak ettiğinizden eminim ki, olan hiçbir şey daha farklı olamazdı, o gün için ve o günün dinamikleriyle, o günün koşullarıyla ve biz şu an bunu değiştiremeyiz! Bu durumda öncelikle yapılacak ilk şey bunu anlamak, sindirmek, içimize çekmek. Yani: kabullenmek… Anne ve babanızı da kendi koşullarında anlamak, yani görünenin ötesindeki görünmeyene bakmak… Sonuçta hiç kardeşiniz ya da abiniz de olmayabilirdi? En azından 1 yıllığına bile olsa bir şey yaşamışsınız ve bu sizde hala unutulmaz izler bırakmış… Hiç tanımadığınız abinizi ne kadar derinden sevdiğinize bakın: bunu anne ve babanıza borçlu olduğunuzu fark edin:)