Protesto
Kimseye anlatamıyor. Saklıyor. Çünkü korkuyor. Utanıyor. Bunun kendi suçu olduğunu hissederek yaşıyor. Ne kendine, ne başkalarına ne de hayata güveni kalmıyor… Sonra bu çocuklar büyüdüğünde ne mi oluyor?
Özellikle anne ya da babaysanız eminim son dönemde ortaya çıkan cinsel taciz vakalarından daha fazla etkilendiniz.
Aslında onlar hep vardılar ama belki de yüzlerce hikâyeden biz sadece bazılarının çığlığını duyabildik.
Sadece yatılı kurumlarda değil pek çok çocuk maalesef en mahreminde, evinde de tacizi yaşıyor.
Belki amcadan… Belki üvey babadan… Belki de öz babasından tacize uğrayan yüzlerce vaka var.
Bu vakalar Anadolu’da olduğu gibi büyük şehirlerde de yaşanıyor.
Fakirlerin başına geldiği gibi zenginlerin de başına gelebiliyor.
Sıklıkla baskı ortamında görülse de bazen kişilik bozukluğu olan ya da alkolik veya madde bağımlısı bir erkeğin de mağduru olabiliyor bu çocuklar.
Annesini, kardeşini ya da kendini öldürmekle tehdit ediliyor.
Defalarca, yıllarca bunu yaşayabiliyor…
Çoğu yıllarca bunu içine gömerek yaşıyor.
Kimseye anlatamıyor. Saklıyor.
Çünkü korkuyor. Utanıyor.
Bunun kendi suçu olduğunu hissederek yaşıyor.
Ne kendine, ne başkalarına ne de hayata güveni kalmıyor…
Sonra bu çocuklar büyüdüğünde ne mi oluyor?
Genellikle bir takım psikosomatik hastalıklar geliştiriyorlar.
Hani bir takım fiziksel rahatsızlıklardan dolayı doktor doktor gezersiniz ama hiçbir neden bulunamaz ve ‘psikolojik’ der geçerler ya…
İşte onlardan…
Anksiyete bozuklukları, depresyon hatta borderline gibi kişilik bozuklukları geliştiriyorlar. Kimseye güvenemiyorlar.
Sağlıklı ilişki kuramıyorlar.
Çok öfkeli oluyorlar… Çok…
Herkese… Her şeye karşı…
Daha sayayım mı?
Fiziksel, psikolojik ya da cinsel, şiddetin ve tacizin her türlüsü kişiliğimiz üzerinde kara delikler açıyor.
Özellikle 0-7 yaş döneminde yaşandıysa yara çok daha derin oluyor.
Karaman’da yaşanan cinsel taciz vakasında olay devam ederken çocuklardan biri durumu bir psikologla paylaşıyor ve onun yardımıyla olay yetkililere bildiriliyor ve durduruluyor.
Olay devam ederken biriyle paylaşmak ve yardım istemek yapılabilecek tek şey böyle durumlarda. Ayrıca bu bir toplu travma. Tıpkı savaş mağdurları gibi travmanın toplu yaşanması kişinin suçu kendinde arayıp sorumluluğu tek başına üstlenmeye çalışmasına göre travmayı atlatabilmesi ve yaralarını sarabilmesi için mağdura güç ve destek sağlıyor.
Sevgili ebeveynler;
Çocuklarınızı korumak ve hayata hazırlamak sizlerin sorumluluğu…
Belki bu çocuğu istemediniz.
Belki de mutsuz bir evlilik yaşıyorsunuz.
Ama bu çocuğun hiçbir günahı ve suçu yok.
Dünyaya gelmeye o karar vermedi.
Yaşanan pek çok travmanın nedeni cehalet.
Eğer bir çocuğu dünyaya getirdiyseniz lütfen cehalete sığınmayın.
Çocuğunuz için kendi içinizdeki gücü kullanın.
Önce siz sesinizi çıkartın ki o da sesini çıkartabilsin.
Ona kendini korumasını öğretin.
Sağlıklı bir birey olabilmesi için haksızlıkları protesto etmesine izin verin.
Korku ve yasakla değil sevgi ve şefkatle büyütün.
Günahsız bir çocuğu tüm yaşamı boyu taşıyacağı öfke ve korkuya hapsetmeyin.
ÇOCUK İSTİSMARINA KARŞI ETKİLEYİCİ BİR KAPMANYA
