"O olmadan yaşayamam" diyorsanız…

Bir insana duyulan sevgi o olmadan yaşamın imkansız olduğunu hissettirebilir. Hatta sevdiği tarafından terk edildiği için intihar edenlerin haberlerini içimiz burkularak okuduğumuzda “Tanrım bu ne sonsuz sevgiymiş” diye düşünebiliriz. Acaba bu gerçekten böyle mi?

Yıllar yıllar önce “Tarla Kuşuydu Jüliet" adlı bir tiyatro oyunu izlemiştim. Sheakspear’in Romeo ve Jüliet adlı oyunundan adapte edilen oyunda “Eğer Romeo ile Juliet ölmeyip de birbirlerine kavuşsalardı evlilikleri nasıl olurdu?” sorusu üzerinden kavgaları, gürültüleri, günlük hayatla ilgili çekişmeleri dile getiriliyordu. Mesleğim nedeniyle bana başvurup “Ben onsuz yapamam” diyerek korkularını dile getiren, ayrılmamak için her türlü fedakarlığı yapan, ayrıldığında “Ben artık yaşayamam” diyerek umudunu kaybeden ama sonra hayatına kaldığı yerden devam eden bir sürü insan gördüm. Sadece 2 danışanım sevdikleri kızla evlenmedikleri için halk deyimi ile meczup olmuş, dere tepe çıplak ayak dolaşıp dünyadan elini eteğini çekmişti. Hele hele kadınlar o anlık üzüntüyle intihara kalkışmıyorlarsa bir daha böyle bir şeye kalkışmıyorlar. Bir başka zamanda bir başka insana aynı duyguları duymasalar bile yaşantılarını sürdürüp gidiyorlar.

İnsan sevmeli ama onsuz yaşayamayacak kadar değil. Sevgimizin biz sevdikçe var olduğunu unutmayalım. O sevgimizi kaybedersek zaten sevgiliyi de gözden çıkarmış oluyoruz. İntihara kalkışıp yakınlarımızı kederlere sürüklemeye hiç hakkımız yok.