Korkulardan mı korkuyoruz?

Uçakta panik atak geçiren bir danışanım bunu söylemişti: “Tekrar panik atak geçirmektense ölmeyi tercih ederim, bu korkuyu bir daha yaşamak istemiyorum.” Bu sözü birkaç danışanımdan daha duyduğum için biraz daha açmak istiyorum konuyu.

Acaba yaşadığımız durum mu yoksa yaşadığımız korkular ve korkular esnasında hissettiklerimiz mi bizi daha çok korkutuyor?
Korku esnasında yaşadığımız çarpıntı, nefes alamama, ellerde ve ayaklarda uyuşma, bayılma hissi o kadar büyük bir korku yaratıyor ki insanlar bunu tekrar yaşamaktan ölesiye korkmaya başlıyorlar.

Yine bana danışan bir doktor arkadaşıma gittiğimde, “Tüm tahlilleri yaptırıyorum, hiçbir şey olmadığını söylüyorlar ama kalbim çarptığı zaman tüm bildiklerimi unutuyorum” demişti.

Gerçekten o anda yaşadıkları, her şeyi kenara koymaya neden oluyordu. Bu yüzden hastalığın kendisi basit olsa da bize yaşattığı korku gerçekten bir süre sonra hastalığın yerine geçip, bizi korku içinde bekletmeye başlıyor. Biz de bunu yaşamamak için yaşantımızı kısıtlıyor ve hiçbir şey yapmak istemiyoruz. Evden çıkmıyor, toplu taşıma araçlarına binmiyor, çok istememize rağmen uçağa adım atmıyoruz. Bütün bunlar aynı korkuyu ve sıkıntıyı yaşamamak için ödediğimiz bedeller haline geliyor. Bunu yaptığımızda korkuları belki daha az hissediyoruz ama sonuçta hayatımız kısıtlanıyor.

Korkulardan kurtulmak için kaçmak yerine, üzerine gitmek ve korkuları yenmek işimize yarayacaktır. Aksi halde korkular bizi yenecektir. Bu yüzden kendimiz korkularımızı yenemiyor ve üzerine gidemiyorsak, yaşantımızı kısıtlamak yerine yardım almalıyız, bir psikiyatrist ya da psikolog yardımı ile bunu aşmalıyız.

Korkmaktan korkmayalım!