Göreceli zaman

Einstein'ın göreceli zaman kavramı en basit haliyle “Kızgın bir sobanın üzerinde geçirilen bir dakika ile güzel bir bayanın yanında geçirilen bir dakikanın kişi tarafından farklı algılandığı “ söylenilerek tarif edilir. Gerçekten zaman göreceli mi?

Zamanın göreceliğinin kişinin hayatına ve yaptıklarına göre değiştiğine inanıyorum. Yaşamı boyunca sıkılacak zamanı olmamış bir insan olarak sıkılan, yapacak bir şeyi olmadığından şikayet eden insanları gördüğümde kimi zaman üzülmüş kimi zaman da imrenmişimdir. Belki benimki de fazlaydı. Bazen aylaklığa da izin olmalı diye düşünüyorum.

Geçen hafta bir kitapçının vitrininde gördüğüm ve geri dönüp ayrıntılarına bakamadığım bir kitap çok dikkatimi çekmişti. “Çalışmak öldürür diyordu” kitabın başlığı. Neden öldürüyor, niçin öldürüyor? Okuma fırsatım olmadı ama merak edenler bulup bunu bulabilir ama ben de en kısa zamanda öğrenip okurlarımla paylaşmak istiyorum.

Zamanın göreceliğinden girip, çalışmanın öldürmesinden çıktım ama bana göre zamanın göreceliğini getiren insanın uğraşısı, beklentisi ve çalışmaları. Eğer yoğun olarak çalışıyor, bir amaç doğrultusunda koşturuyorsa o zaman hayat hızla akıp geçiyor. Yok yere mesai günü akşama kadar zaman dolduruyorsa o zaman bir türlü geçip gidiyor. Dali'nin resimlerinde olduğu gibi akmaya başlıyor. Kimi zaman hızlı kimi zaman yavaş. Bu yüzden zamanın göreceliğinin bir yerde insana bağlı olduğunu kavramak gerekir. Bir kişi sıkılıyor ve zamanı dolduramıyorsa o kişiye yaşantısını sevdiği ya da sevmek için öğrenmeye çalıştığı uğraşlarla doldurmasını öneriyorum.

Yaşam bir yolculuktur. İçinde olursak bizi de alır uzak ve bilinmedik diyarlara götürür. Eğer dışından seyredersek gözümüzün önünden geçer gider. Sakin, rahat yaşantımız değişikliğe uğramadan son bulur. Tercih kişiye bağlı.