Gençlerin dağınıklığı

Konuştuğum on ana-babanın 12’si çocuklarının dağınıklığından şikayetçi. Gerek küçük olsun gerek büyük ama dert aynı... “Benim çocuğum çok dağınık.” Dağınıklık kız çocuklarında olunca kaygı biraz daha artıyor. 

Kaygılarımızı çoğunlukla yumurta kapıya dayanınca yaşamaya başlıyoruz. Doğumundan itibaren kendisi adına her şeye karar verip uyguladığımız, kendisine sorumluluk vermediğimiz, hep müdahale ettiğimiz çocuklarımızın büyüdüklerinde çok derli -toplu olması mümkün değildir. Bir de bir danışanımın söylediği gibi “Ben onların odasına karışıyor muyum onlar benim odama niye karışıyorlar” diye düşünmeye başladığımızda işler karışıyor.

Gençler istiyorlar ki rahat olsunlar, kendi deyimleri ile kendilerini kasmasınlar, “Nasıl olsa ben aradığım hemen buluyorum, bana karışmasınlar.” Anne-baba, daha çok annelerin odalarına girip çıkmasını, hatta temizlik yapmalarını istemiyorlar. İki tarafta karşılıklı olarak geriliyor. Anneler çocuklarının odasına girmeye korkuyor ama bazen her şeyi göze alıp o yokken odayı toplayıp çıkıyorlar hatta “Bak ne kadar güzel oldu odan” diyerek onay bekliyorlar. Tabii ne kadar temiz olursa olsun gençlerin istediği bu değil.

Önemli olan her şeyin ortasını bulmak. Gençlerin en azından kirlilerini rahatça koyabilecekleri bir kutunun olması, kirlenmediğini düşündükleri, hatta üstünden çıkarıp istediği zaman yine giymek üzere kaldırmayı tercih ettiği kıyafetlerini saklayabilecekleri bir başka yarı-kirli kutusu, hatta mümkünse hemen el altında bulunduracakları temiz kutusu dolaptan daha çok işe yarıyor. Kimi zaman sokaklarda gördüğüm cam, plastik, kağıt atık kutuları gibi, kirli, yarı kirli ve temiz kutuları da gençlerde tam olmasa da kısmi olarak işe yarayacaktır.

En iyi anne babanın her şeyi görüp, duyup, parmak basmayan anne babalar olduğunu bir kere daha hatırlatmak istiyorum. “Gençlerin hiç mi kabahati yok” diyenlere ise sadece “Evet var ama onlar genç” demek istiyorum. En kötü durumda kapılarını çekip odalarının dağınıklığını görmeyelim.