Çocuklar Dinlememekte Haklı mı?

Çoğu zaman çocuklarımızın söz dinlemediğinden, söylediklerimizi duymadığından ve çoğu zaman inatlaştığından şikayet ederiz. "Çağırdığım zaman gelmiyor, ye dediğim zaman yemiyor, istemedikleri olunca ağlıyor, tepiniyorlar." Tamam bunlar güzel davranışlar değil ama acaba çocuklar bunları yaparken bizde de biraz suç yok mu?

Acaba çok üstlerine düşüyor, sürekli tenkit ediyor, her dediklerine karışıyor, gerekli gereksiz onlara müdahale ediyor muyuz? Hele hele bu gereksiz müdahale işinin çok önemli olduğunu düşünüyorum ben.

"Sabahtan akşama dek koştun, yemeğini yavaş yedin, bu nasıl kıyafet böyle hiç yakışmış mı, hala oyalanıyorsun, dersin başına oturmadın, geç oldu hadi artık yat" dediğimiz çocuklarımız bir süre sonra bizi dinlemez oluyorlar.

Geçen hafta gördüğüm 10 yaşlarındaki bir erkek çocuğu “Ne olur anneme söyleyin, bir dakikalık lafı bana yarım saatte anlatıyor, lütfen bu kadar uzatmasın” diyordu.

Şöyle bir dönüp bakalım kendimize. Sahiden de bu kadar uzatıyor ve artık çekilmez bir hale geliyor muyuz? Kendimizi bir an onların yerine koyalım. Anneniz sizi günde on kez arıyor. "Evladım yediğine dikkat et kilo alacaksın, çok sigara içiyorsun kanser olacaksın, ince giyiniyorsun hastalanacaksın..." diyor. Tam bitti diyorsunuz bir saat sonra tekrar arıyor. "Eşinle geçinemiyorsun, bu kadar huysuzluk etme, aranız kötü olacak" diyor, siz de bu durumda son telefonlarını açmak istemiyorsunuz belki de. Biz bu kadar rahatsız olabilirken, lafa söze dayanamazken çocuklarımız nasıl dayansın?

Onlara bir şey söylerken bir kere daha düşünelim, bunu söylemezsem çok büyük bir kayıp yaşar mı? Eğer yaşamayacağını düşünüyorsanız bir şey söylemeyin, sadece ona bakarak sevgi dolu gülümseyin. İnanın konuştuğunuzda sizi daha iyi dinleyecektir.