Sızlanmak yetmiyor, elimizden geleni yapalım!

Yeni yıl hissiyatlarıyla güzel kelimeler geçiyordu aklımdan ta ki şu talihsiz üvey anne dehşeti videosunu izleyene kadar. 10 saniyeden fazlasına yüreğim dayanmadı, hala etkisindeyim midem bulanıyor. Bunun gibi nice çocukların öz ya da üvey ebeveynlerinden yani hayatta kalmak için muhtaç oldukları yetişkinlerden işkence gördüğünü biliyorum, evet ama görüp kabullenmek çok zor.

Sokaklarda yokluk içinde ama çocuklarını gözü gibi koruyan, onlara sıkı sıkı sarılan anne babaları gördüğümde hep teselli buluyorum; en önemlisi sevgi diyorum, bu çocuklar evet birçok şeyden mahrum ama anneleri böyle sardıkça, babaları ellerini tuttukça sırtları yere gelmez, maddi şeyleri çalışarak elde ederler bir gün. Ama ya bu işkence, şiddet nasıl aklından çıkar o zavallının ve nicelerinin.

Sızlanmak yetmiyor elimizden geleni yapmak gerekiyor. Öyle bir hale geldik ki kendimizi kurtarırsak sorun kalmayacak diye düşünüyoruz, iki gün sonra şiddetle büyüyen çocuğun okulda sizin çocuğunuzla aynı sırada oturup gördüğünü uygulamayacağının bir garantisi yok.

Ondan öte mutsuz yüzlerle dolu bir ülkede yaşamak çok ama çok bunaltıcı.

Eğer etrafınızda evinde bir şekilde şiddet gördüğünü inandığınız, şüphelendiğiniz bir çocuk varsa hiç çekinmeyin ve lütfen önce ev dışındaki akrabalarını, sonra da en yakındaki devlet kurumunu (muhtar, belediye, okula gidiyorsa okul) bilgilendirin. Ayrıca aşağıdaki linkten bilgilerine ulaşabileceğiniz aile içi şiddet hattına da bilgi verebilirsiniz.

aileicisiddeteson.com/siddet-goren-birine-nasil-yardim-edebilirsiniz

Bu bizim pamuklara sardığımız çocuklarımızın yaşayacağı toplumun mutlu bireylerle dolmasının tek yolu ve en önemlisi insanlık görevi. Fanuslarımız da çok kırılgan, bunu hiç unutmayalım...