Törenler, çocuklar ve gençler

Kabul ediyorum. Çocuklar için zor ve uzun bir süreç. Oldum olası ritüellerden, dayatılan eğlencelerden, eğleniyormuşuz gibi görünmekten, yapay alkışlardan hep kaçtım. İşyerlerinde birbirinden pek de hoşlanmayan insanların doğum günlerinde yapay alkışlardan, hediye alıp verme zorunluluğundan hoşlanmadım.

Küçüklüğümde 23 Nisan ve 19 Mayıs törenlerinin kıyafetlerini bir kız çocuğu olarak hep cazip buldum, ama antrenmanlarından, o yorucu tempolardan uzak kalmaya özendim. Bir taraftan da itiraf ediyorum dersleri kırma tarafı olunca da hoşuma gitti. .

Sonraki meslek yaşamımda onlarca tören izledim. Antrenmanları takip ettim. Yağmurda, soğukta incecik kıyafetler içinde üşüyen, ya da sıcakta bayılan çok çocuk, genç gördüm.

O törenlerin her zaman çok coşkulu, çok içtenlikle olduğunu düşünmedim. Ama gerekliliğine hep inandım.

Biliyorsunuz 19 Mayıs törenleri Milli Eğitim Bakanlığı tarafından çocukların soğuk havalarda üşüdüğü ve yorulduğu ritüel olarak algılanıp okullarda kutlanılmasına karar verildi. Doğrudur, çocuklar için zor ve yorucu. Üstelik çoğunlukla ya sıcak, ya da yağmur altında perişan oluyorlar. Ama kafalar neye takıldıysa onu böylesine yok etmek yerine, gençlere veya çocuklara kendi bayramlarında ne yapmak istediklerini sorsak, onların adına biz karar vermesek ne olur?

Sadece bu törenleri büyüklere değil, çocuklara ya da gençlere bıraksaydık ne olurdu?

Tamamen kaldırmak yerine şölen, şenlik havasında gençlerin dilediğince yapabileceği, kutlayacağı etkinlikler haline getirseydik.

Belki biz yetişkinler olmadan, onların işine karışmadan çok daha coşku ve sevinçle kutlayıp, bundan da yüksünmeyecekler.

Ne dersiniz?