Liseli ergenler

Bu aralar lisede ya da üniversitede çocuğu olan hangi anneyle konuşsam aynı cümleler dökülüyor ağızlarından: “Çok sorumsuzlar, uyumak bilmiyor, uyanmak istemiyorlar, kitabın kapağını açmıyorlar, odaya kapanıyorlar…”

‘’Sonra da suçlu kim?’’ diye soruyorlar.

Disiplinli, her şeyi kontrollü, babanın kaşını çattığında kaçacak delik bulamayan ama çocukları olunca bunları yaşamasın diye özgürce yetiştirdiğimizi sandığımız bizler mi?

Konuşmayı, dokunmayı, hatta kavga etmeyi onlara bıraktıran, dört duvar arasına sıkıştıran sosyal medya mı?

Sokaklarda oynamak yerine alışveriş merkezlerinde büyüttüğümüz, eviyle okul arasını servisle geçip, okul ve apartmanlarda büyüyen çocuklarımız mı?

Yoksa sürekli onları eleştiren, öğrencisinin ismini bile ezberlemeden, onlarla empati kurmadan geçiştiren bazı öğretmenler mi?

Ben de liseli ergen annesi olarak şunu rahatlıkla söylüyorum hepimiz suçluyuz, ama hiçbirimiz isteyerek bunu yapmıyoruz.

Biz anneler çocuklarımızı korumak adına, onların hiçbir zaman zorluk çekmemesi için bebeklikten itibaren onlar adına düşünüp, onlar adına her şeye karar vermedik mi?

Yemeği cam kenarlarında, televizyon önlerinde yedirmeye zorlamadık mı?

Ödevler onlara değil bize verilmiş gibi yapmaya çabalamadık mı?

Arkadaşlarıyla sorun yaşadığında biz devreye girmedik mi?

Ne oldu?

Onların sorun yaşamasına fırsat vermeden, o sorunları biz çözmeye çalıştık. Biraz acıkmasına izin vermeden, bu hissi yaşamadan ağzını tıka basa doldurduk. Sorumluluğunu bilmesi için ödevi yapması gerektiğini anlamadan her şeyi biz üstlendik. Küçük küçük sorunları çözerek büyüyeceğini öğretmedik ki, büyüdüğünde önemli bir sorunla karşılaştığında çözebilsin.

Evde bir ergen varsa şöyle bir deneyin bakalım çok basit şeyleri yapabiliyor mu?

Örneğin fırını açabiliyor mu?

Yumurta kırabiliyor mu?

Bırakın onu çamaşır asabiliyor mu?

Küçük yaşta yatağını toplatıp, zorunlu ihtiyaçlarını yapmasına izin vermez, üstelik bütün bunları da onları koruma, kollama adına yaparsak bunlara şaşırmayalım.

Kendi başlarına yaşamaya alışkın olmayan, ayakta durmayı beceremeyen ergenlere belli sorumlulukları kendi başlarına üstlenmesini beklemeyin.

Ama bu kadar şikayetten sonra bir şey olmaz nasılsa deyip bırakmayın. Bir yerden başlayın. Zararın neresinden dönerseniz kardır.

İşe uyku saatlerinde başlatın. Kim ne derse desin mutlaka saat takmasını, saati kullanmasını isteyin. Saat zaman yönetimi için iyi bir araç olabilir. Zamanı yönetmeye başladıkça sorumlulukları artabilir.

Televizyon ve playstation ya da cep telefonu için o sınır koymuyorsa siz koyun. Belli bir saatte bir yere bırakmasını isteyerek işe başlayabilirsiniz. Akşamları ortak paylaşım saatleri de çok işe yarayabilir. Ama tabii enerjiniz ve isteğiniz varsa. Yoksa yapmak için yapmayın.

Kim ne derse desin ben her şeyin ilacının sevgiden geçtiğinden yanayım. Ara ara kucaklayıp, gerçekten onun değerli olduğunu hissettirdiğinizde bazı sorunları aşmanın daha kolay olduğuna inanıyorum.

Söylemeden edemeyeceğim, liselilerde sigara ve nargile pek moda. Sizin çocuğunuz kullanmasa da çevresindekiler kullanıyorsa dikkat! Bir gün onlar da denemek isteyebilir. Görmezden gelmeyin, ama baskı da yapmayın. Zararlarını onun anlayacağı dilden anlatın. 

Çevrenizdeki nargilecilere şöyle bir kafanızı uzattığınızda çoğunun liseli olduğunu göreceksiniz.

Okulla işbirliği yapın, siz de evde yakın takipte olun

Çocuğunuzu kazanın

İyi yıllar...