Damgalanan çocuklar

Kızmayın ama biz anneler bunu çok yapıyoruz. Çocuklarımızı kıyaslıyor, bizden olmayan, bizim çocuğumuz gibi davranmayanı, farklı olanı hemen damgalıyoruz. Düşüncelerimizi kendimize saklasak sorun yok. Ama durmuyoruz, duramıyoruz işte. Kulaktan kulağa fısıldıyor, dedikodu yapıyoruz.

Çocuğunuzun sınıfındaki bir çocuk hareketli mi, biraz farklı mı, önce “hiperaktif” damgasını yapıştırıp, sonra da o çocuktan kurtulmak için el birliği ile harekete geçiyoruz. En önemlisi de çocuklarımızın yanında bunu yapıp, onların arkadaşını dışlamasını sağlıyoruz.

Şimdi birçoğunuzun “Ne yapalım, sınıfta huzur bırakmıyorlar” dediğinizi duyar gibi oluyorum. Peki, soruyorum size, ya o çocuk sizin olsaydı?

Bugüne kadar rastladığım, duyduğum örneklerde genelde öğretmenlerin bu konuda biraz pasif kalması nedeniyle velilerin harekete geçtiğini gördüm. Ama şunu da söylemekte yarar var. Çocuğunun bu durumunu fark edip, kabullenmeyen ve psikolojik destek almayan anneler de oluyor. İşte orada da yine iş okula düşüyor. Okulun rehberlik servisinin bu durumu daha başında görüp, veliyle temasa geçip onu ikna etmesi şart. Diğer çocuklara fiziksel ya da duygusal şiddet uygulanıyorsa durum tabii ki farklı.

Benim söylediğim bunların dışında olanlar. Yani biraz farklı ve hareketli olanlara yapılanlar.

Bunun bir örneği geçtiğimiz günlerde anlı şanlı bir okulda yaşandı. Çocuk tıbbi destek alıyor, akademik olarak da başarılı, arkadaşlarına herhangi bir şiddet uygulamıyor ama çabuk öğrendiği için derste biraz hareketleniyor. Ayağa kalkıyor, kalemle oynuyor, arkadaşıyla konuşuyor. Sınıf öğretmeni de onu yönetmekte zorlanınca iş velilere kadar uzanıyor. Veliler de bu çocuğu “istemezük” diye ayaklanıyor. Tabii okul yönetimi de onlara kapıyı göstermekte tereddüt etmiyor.

Çocuk daha dönemin başında okuldan, eğitimden soğuyor, bir süre sonra zaten kendisi gitmek istemiyor. Şimdi ailesi ona yeni bir okul arayışında.

Peki, bu çocuğa yazık değil mi?