Akran çatışması

“Lütfen”, “Yapar mısın?”, “Alır mısın?” gibi sözlerle isteklerini belli eden ya da ricada bulunarak bir şey isteyen kaç çocuk var etrafınızda? Biz yetişkinlere değil, kendi aralarında konuşurken birbirine bu sözlerle kaç çocuk hitap ediyor? Dikkat ediyorum özellikle ergenler her cümlenin başına sonuna fiil ya da özne gibi “Hadi kızım, hadi oğlum, lan” gibi sözleri ekliyorlar.

“Bizim zamanımızda…” gibi annemlerin söyledikleri sözleri sarfedecek değilim. Ama bu kadar kibar olmasa da söyledikleri her cümleye bu tür eklemeler yapmadan konuşan çocuk var mı merak ediyorum. Argoya kaçan, lakayıt,”bee..”, “ya…” gibi sözleri cümlenin sonuna yapıştırarak konuşan bu genç irilerine nasıl söylesem tuhaf karşılıyor, itiraf edeyim biraz da endişeleniyorum.

Tamam kibar kibar konuşmasınlar ama birbirlerini de bu kadar rahat harcamasınlar. Hiç değilse birbirlerine değer verdiklerini, karşılarındakileri önemsediklerini göstersinler istiyorum. Sadece ben böyle düşünmüyorum. Çocuklarla sürekli beraber olan öğretmenler de bana katılıyorlar. Ancak aramızdaki bir fark var. Onlar alışmışlar, pek kanıksamıyorlar. Ben de sanırım onlarla daha fazla beraber olsam onların jargonlarına, konuşma dillerine alışacağım.

Adı ne olursa olsun X, Y, Z kuşağı fark etmez. Çabuk tüketip, çabuk sıkılan, sık sık iş değiştiren bu nesil hiç değilse arkadaş, dost değiştirmesin istiyorum. Belki bir yerlere, işe sadık kalmasınlar ama birbirlerine ve ailelerine sadakatları olsun istiyorum. İlişkileri çabuk tüketip, birbirlerini harcamasınlar.

Milli Eğitim Bakanlığı bir ara “Değerler Eğitimi” başlattı. Bazı illerde bu eğitimler sürüyor. Ama bu daha da yaygınlaşmalı bence. Değerler, gelenekler kuşaktan kuşağa aktarılmalı. Okullar bu konuda etkinlikler yapmalı, programlar düzenlemeli. Projeler üretmeli.