Babam beni dövüyor!

Bir proje gereği çocuklarla çizimler yapmam gerekiyordu. Bu çizimlerden birinde çocuk “Burada da babam beni dövüyor” diye yanıtladı. Sorduğumda babasının onu her gün dövdüğünü anlattı. Bu beş yaş miniğin gerçekten yardım istiyor diye düşündüm ve aileyle tanıştım.

Baba biraz pişman, biraz gülerek “Göksu Hanım onu hiç dövmem ama hemen her sinirlendiğimde parmağımı kaldırıp bak gelir oraya seni döverim” derim” dedi.

Başka söze gerek yok! Çocukların ruh dünyalarına harika bir örnek.

Dövmezsiniz ama yaptıklarınız ve söyledikleriniz onu dövmüşsünüz gibi korkutur.

Bazı anne babalar

“Çok sinirlenince, patlayınca poposuna, eline hafif vururum”

“Bizde çok ceza yoktur ama bir kez dayanamadığımda odasına kilitlemiştim”

“Biz çok tartışan bir çift değiliz ama bir keresinde çok ağır bir kavgamıza tanık oldu” derler.

Tabii ki hiçbir anne baba mekanik, kusursuz değildir.

Arada hatalar, pürüzler olacaktır. Ama mutlu bir çocuk için bazı hatalara maalesef lüksümüz yok.

Dövmek, tehditkar konuşmak, psikolojik olarak hırpalamak, ileride geri dönüşü zor hasarlar bırakır.

Bu yazıyı okurken “biz çocukken çok dayak yedik şimdi ne oldu ki?” diyorsanız şunu belirtiyim. Emin olun bir gün psikolojik bir sıkıntıya düştüğünüzde terapi esnasında muhakkak çocukluk anılarınız, travmalarınız, gördüğünüz şiddet hiç sanmadığınız biçimde karşınıza çıkacaktır.

Kendi çocuklarınıza, eşinize, çevrenize davranış şekliniz ne kadar eleştirseniz de anne babanızdan öğrendiklerinizin yenilenmiş birer modellemesidir.

Çocuklar çok savunmasızdır, karşınıza geçip davranışlarınızdan ne denli zarar gördüklerini anlatamazlar. Sizi sevmeye tabii ki devam ederler ama asıl etkiler ergenlik ve yetişkinlikte ortaya çıkarak onu mutsuzlaştırır.

Çocuğunuza bir an bakın ve karşınızda kocaman yetişkin halinin durduğunu hayal edin.

Size ne diyecek?