Kırık camlar üzerinde dans

Bir kere adı çok hoşuma gitti… “Kırık Camlar Üzerinde Dans…”

“Kendi kurallarını koyan bir aşkın inanılmaz hikayesi” diyordu hemen başlığın altında.

Yazarı Ka HANCOCK.

Üzerine beyaz çerçeveli bir pencere, o pencereden de sıcak yeşilliğin güneş ışığı altındaki oynaşmasının resmedildiği bu kitabın ilk sayfasını, işte bu pencereyi açar gibi açtım.

On sekizli yaşlarımda okuduğum bir derginin bir köşesinde “Aşk, modası geçmeyen bir modadır” diye bir başlık atılmıştı. Aklımda kalmış. Ezeli ve ebedi bir doğa kanunu aşk. Türlü türlü… Fırtınalısı, sızılısı, çocuksusu, ihtiraslısı, kalp kıranı, hiç kırmayanı, akılda kalanı, hatırlanmak istenmeyeni, hatırladıkça geriye ket vurduranı…

Bu kitapta da aşk vardı. Güzel ama zor olanı. Ve zorlukların en baştan bilincine varılıp yine de sonuna kadar gidilmesine ant içilmiş bir hikayenin kahramanlarıydı Mickey and Lucy...

Adları bile uyumluydu…

Duygu durumunun ne zaman, nerede, nasıl değişeceğini bilemeyen ve garanti edemeyen bir adamla, hastalığının her an ya da bir zaman, bir şekilde onu yakalayabileceğini bilen bir kadının, her şeye, her duruma, her zorluğa karşı nasıl inatla direndiklerinin kanıtı. Birbirleri olmadan hayatlarının anlamsız olduğunun anlatımı. Birbirlerini oldukları gibi sevmiş, kendilerine renk vermiş ve bu renkleri sevmeyi öğrenmiş iki cesur yürek…

Güzel kız -yakışıklı erkek, fakir kız- zengin adam, pembe panjurlu ev, acılardan sonra mutlu son tarzı olan hikayelerden çok farklı.

Uzmanlık gerektiren konu başlıklarında, aldığı yardımları ustaca kitabına aktarmış olan yazarın dilinin sade ve akıcılığı bir solukta okuttu kitabı. Canımı acıttı birçok sayfası, üzdü ama birçok sayfasını da gülümseyerek, hayret ederek, imrenerek, “vay be” diyerek okudum.

Yanınızdakilere daha bir sıkı sarılmanız gerektiğini, sarılıp hiç bırakmamız gerektiğini bir kez daha anladım ve eminim okuyan birçok kişi de aynı şeyi hissetmiştir.

Kırık camlar üzerinde dans… Kesiklere aldırmadan dans edebilenler için….