Kimileri...

Ne farklı insanlar var değil mi hepimizin hayatında?

Kimileri, meraklı; arada bir çıkar ortaya eğer enteresan bir olay yaşandığını düşünüyorsa tabii, arar sorar, öğrenir ne olduğunu, merakını giderir ve sonra görünmez oluverir, ta ki bir sonraki gizemli kokuyu alana kadar…

Kimileri, bakarsan çok dosttur konuşmalarında, koşulsuz şartsız hep yanında olduğunu söyler durur da! En ihtiyacın olduğu dönemde görünmez oluverir…

Kimileri, çok sever etrafa gösteriş yapmayı, mutluluk pozları vermeyi; o kapkaranlık ve buz gibi iç dünyalarında…

Kimileri, hep çok özler; her fırsatta “bir görüşemedik” der de! Bir gün görüşmek için aramaz.

Kimileri vardır, iğne olmayı seçmiştir her nedense, ne zaman kucak açsan bir iğne batırır, acırsın; sonra kucaklayamazsın.

Kimileri, sadece işleri düşünce arar; bulur seni, bilirsin çıkar dünyası…

Kimilerinin anlayamazsın ne olduğunu, gördüğünle görmediğin arasındaki farkı…

Kimileri vardır, sırtını dayarsan düşersin.

Kimileri şirin ve şirinedir; herkes beni sevsin, kimse benim için kötü konuşmasın diye uğraşırken kimliğini bulamaz.

Kimileri hep haklıdır; çünkü tüm olumsuzlukların sebebi hep başkalarıdır, hep suçlu arar hayatı boyunca…

Kimileri sadece iyi gün dostudur; nerede yesek, nerede içsek, nerede gezsek dediğinde listenin başında geliverir.

Kimileri bukalemundur, yanardöner, bilemezsin ne zaman, ne geleceğini…

Kimileri hiçlik, değersizlik duygusu vermekte ustalaşmıştır, ne yaparsan yap çarpar seni duvarlara, yaranamazsın…

AMA

Kimileri vardır; sözü de özü de birdir. İyi günde kötü günde yanındadırlar; hissedersin, duyarsın, yaşarsın.

Kimileri, kanatsız melektir; her zaman yanında değildir ama bir sözü, bir dokunuşu mucize yaratır.

Kimileri, tam bir şemsiyedir, korur seni ve çevreni her zaman…

Kimileri, can yoldaşıdır; aynı yolda düşe kalka, ağlaya güle, tutuna tutuna yürürsün, yanılmazsın bilirsin…

Arzu ben, kimileri ile dolu bir hayatın içinden, kendisine uyan “KİMİLERİ”ni seçen…