Okul fobisinin nedeni çocuk değil!

Okul fobisi, çocukta aşırı sıkıntı ve huzursuzluk yaratan, küçümsenmemesi gereken bir durumdur. Çocuk, anneyi ya da bağlandığı kişiyi yitireceğini veya onun başına kötü bir şey geleceğini düşünür. Kötü bir olayın anneden kendini ayıracağına dair yoğun kaygısı vardır. Bu nedenle anneyi sürekli gözünün önünde ister. Anneden ayrı kaldığında veya böyle bir ayrılık gündeme geldiğinde çocukta baş ağrısı, karın ağrısı gibi tekrarlayan fiziksel belirtiler gözlenir.

“KAPRİS YAPIYOR, ŞIMARIYOR” DİYE DÜŞÜNMEYİN

Çocuklar yaşadıkları huzursuzluk durumunda yetişkinler tarafından anlaşılmayı bekler. Bu fobiyi yaşayan çocuklara “Okula gitmezsen ancak çöpçü olursun” gibi yaklaşımlarda bulunmak son derece yanlıştır. Çünkü çocuk da okulun önemli olduğunun ve okula gitmesi gerektiğinin farkındadır ancak hissettiği kaygıyla nasıl başa çıkacağını bilememektedir. Bu durumu anne, baba ya da öğretmeni iyi anlamalıdır. Çocuğa karşı yapılan “Kapris yapıyor, şımarıyor, tembellik ediyor ve bu yüzden okula gitmek istemiyor” türü değerlendirmeler işi çıkmaza sokar.

KAYGILI ÇOCUKLARDA DAHA ÇOK GÖRÜLÜYOR

Okula başlamak her çocuk için az da olsa bir kaygı sebebidir. Ancak normal olan bu kaygının birkaç gün içerisinde geçip çocuğun okul hayatına, arkadaşlarına uyum sağlamasıdır. Okul korkusu geliştiren çocuklar genellikle başarı kaygısı olan, uslu, uyumlu, aşırı onay bekleyen, ailesine bağımlı çocuklardır. Kaygılı çocuklarda okul fobisi görülme ihtimali daha fazladır.

AŞIRI KORUYUCU AİLELERİN ÇOCUKLARINDA DA OLUYOR

Aşırı korumacı ailelerde, çocuğa karşı aşırı bir şefkat ve koruma içgüdüsü vardır. Çocuğun kendi yapacağı ya da yapması gereken işler bile ebeveyni tarafından yapılır. Böyle ailelerde yetişen çocuklarda zamanla “Ben kendi başıma hiçbir şey yapamam”, “Annem babam olmazsa ben bir hiçim”, “Annem ve babamın olmadığı yerlerde başıma kötü bir şey gelebilir” duyguları gelişir.

AİLELER NE YAPMALI?

• Öncelikle aileler aşırı korumacı davranışlardan vazgeçmeli, daha bebeklikten itibaren çocuğun bireyselliğini yaşamasına olanak verecek bir ortam sağlamalıdırlar.
• Çocuğa kendi başına var olabileceği, kendi başına da bir şeyler yapabileceği duygusu yaşattırılmalıdır.
• Bunun yanında çocukların kreş ve anaokulu deneyimlerinin olması da önemli bir faktördür. Çünkü anasınıfı ve kreş renkli, oyuncaklarla dolu, çocuğun ilgisini çekecek bir ortamdır. Çocuk okulla ilk defa birinci sınıfta tanışırsa ortam çok soğuk gelebilir.
• İyileşme sürecinin en önemli aşaması, çocuğun ne olursa olsun okula devam etmesidir. Çocuğu çok zorlamadan en azından okul bahçesine gidilmeli, belki çocuğu ikna ederek öğretmeninden ödevini alıp eve dönülmelidir.
• Okula bir gün bile gitmemek tedaviyi zora sokar. Çocukta “Canım istediğinde okula gitmeyebilirim” düşüncesinin oluşması engellenmelidir.
• Anne baba, çocuğun istediği kadar okulda kalmalı, kesinlikle çocuğa okulda kalacağım deyip okuldan uzaklaşmamalıdır. Böyle olursa güven duygusu iyice zedelenen çocuk bir daha asla okula gitmek istemeyebilir. Ebeveynler sınıftan kademeli olarak uzaklaşarak zamanla bu problemi aşabilir.
• Gerektiğinde bir uzmandan yardım almakta fayda vardır.